Bert Hadders en Herman Sandman

Ze zijn lang geleden vertrokken. De wijde wereld in, nieuwe horizonten verkennend, zij het wel binnen de provincie Groningen. Maar Bert Hadders en Herman Sandman komen niet los van het land van hun vaders. Terugkeren naar de Veenkoloniën is als lopen door smeltend asfalt.

Het voelt warm en zacht en tegelijk is er de wet van de remmende navelstreng. Je wilt het liefst hard wegrennen, maar blijft steken in de klevende herinnering. Aan die ene zwoele zomeravond aan het Boerendiep, of de zoveelste lekke band in de stromende regen, op twintig kilometer van huis en nergens een tractor in zicht.

De nieuwe voorstelling Ain mìnsk is gain eerappel van Hadders en Sandman gaat niet over dat er in de hoofdstad van Wit-Rusland geen aardappel meer te krijgen is, maar in het verlengde van de debuutshow Gezing & Geplaas over wat dat is, Groninger zijn. Meer precies Veenkoloniaal. En dat deze mens niet even ruig en onbewerkt is als gedroogd veen, of dood als geel zand, maar ook emoties kent, zoals het verlangen naar een mooi geploegde akker en echte droge worst. Keihaard.